Zajęcia grupowe - nowe zapisy!

14 grudnia 2021 by ewaterapia

Zajęcia grupowe - razem możemy więcej!

Grupy wsparcia prowadzone przez terapeutów z zespołu Okay, to bezpieczna przestrzeń dla osób potrzebujących pomocy psychologicznej i rozmowy w gronie osób mających podobne potrzeby i troski.

Grupa dla Kobiet

Moment, w którym Panie zdają sobie sprawę, iż w grupie jest siła, mogą podzielić się ze sobą wieloma problemami i lękami, i nie są same, mają wiele wspólnego, jest piękny i daje dużo energii.

Czas spędzony wraz z Mają i uczestniczkami na czwartkowych spotkaniach to przestrzeń na zwierzenia, wygadanie się, podzielenie się swoimi lękami i trudnościami. Praca z psychologiem pozwala nabrać pewności siebie, otworzyć oczy na pewne sytuacje w naszym życiu, które blokują nasze szczęście i rozwój, znaleźć rozwiązania dla problemów dnia codziennego.

Więcej o spotkaniach dla Pań

Kiedy? – czwartki 19:00 – 20:30

Start – 13 stycznia 2022

Prowadząca – Maja Pisarek – psycholog, psychotraumatolog, szkoleniowiec

Zapisy – 608 622 013

Socjoterapia dla dzieci w wieku 10-13 lat

Gdy w kontaktach brakuje relacji, wtedy spotkanie z drugim człowiekiem stresuje, denerwuje, przeraża, słowem nie wychodzi. Ludzie wokół mają wpływ na jednostkę, działają jak lustro, w którym można się przejrzeć. W grupie socjoterapeutycznej jej członkowie otrzymują akceptację, wsparcie i zrozumienie w atmosferze szacunku, pod czujnym okiem terapeuty jako katalizatora społecznego. Dzięki działaniom korekcyjnym zmianie ulega poziom kompetencji socjalnych i umiejętności społecznych.

Zajęcia socjoterapeutyczne skierowane są do szerokiej grupy osób: wykazujących zaburzenia zachowania, emocjonalne, rozwojowe, somatyczne i obsesyjno – kompulsywne, zmagających się z trudnościami życia, uzależnieniami, chorobą nowotworową, depresją, fobiami oraz wspomagają leczenie dzieci nadpobudliwych, agresywnych, wycofanych, pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych, zaniedbanych wychowawczo.

Więcej informacji od prowadzącej

Kiedy? – poniedziałki 17:30-19:00

Start – 10 stycznia 2022

Prowadząca – Edyta Barszczewska – socjoterapeutka

Zapisy – 608 622 013

Grupa wsparcia dla młodzieży

Na naszych grupowych spotkaniach, młodzi ludzi znaleźć mogą akceptację, zrozumienie ich problemów i wskazówki jak je rozwiązać, wsparcie i dobrą energię od swoich rówieśników.

Podczas spotkań z Mają, mają miejsce żywe dyskusje, nie raz bardzo zawzięte, poruszane są trudne tematy, przepracowywane problemy uczestników, wzmacniane jest ich poczucie własnej wartości. Jest to przede wszystkim bezpieczne miejsce, gdzie nikt nikogo nie ocenia i każdy zostaje wysłuchany.

Kiedy? – czwartki 17:00-18:30

Start – 13 stycznia 2022

Prowadząca – Maja Pisarek – psycholog, psychotraumatolog, szkoleniowiec

Zapisy – 608 622 013

TUS - trening umiejętności społecznych

TUS to cykl spotkań najczęściej grupowych, w trakcie których uczestnicy nabywają i w bezpiecznych warunkach ćwiczą (trenują) umiejętności społeczne.

Zajęcia TUS skierowane są do osób, które przejawiają trudności w zakresie relacji społecznych.

W Treningu Umiejętności Społecznych mogą brać udział dzieci:

– nieśmiałe, zalęknione, wycofane

– nadmiernie pobudzone, z diagnozą ADHD

– zagrożone niedostosowaniem społecznym

– wysoko funkcjonujące z zaburzeniami ze spektrum autyzmu

– doświadczające trudności w funkcjonowaniu w grupie rówieśników

– sprawiające problemy wychowawcze.

Tak jak trenuje się umiejętności matematyczne czy kompetencje językowe, tak samo można i warto trenować umiejętności społeczne.

Więcej informacji od prowadzącej

Kiedy? – środy 18:15-19:45

Start – 12 stycznia 2022

Prowadząca – Joanna Boruta – psycholog

Zapisy – 608 622 013

Zapraszamy!

Więcej informacji i zapisy pod numerem telefonu: 608 622 013

Jak wzmocnić odporność dietą

30 listopada 2021 by ewaterapia

Jak wzmocnić odporność dietą?

Odporność organizmu uwarunkowana jest wieloma czynnikami. Do jednych z nich zaliczyć można prawidłowo zbilansowaną dietę, która istotnie może wspomagać odporność. Warto więc komponować swój jadłospis zgodnie z podstawowymi zasadami zdrowego odżywiania. Jest to najważniejsza zasada diety wspomagającej odporność. Należy dbać o to, aby w każdym posiłku znajdowały się warzywa lub owoce (z przewagą warzyw), pełnoziarniste produkty zbożowe (chleb żytni, makaron żytni, brązowy ryż, kasze) oraz produkty zawierające białko (chude mięso, ryby, jajka, mleko i produkty mleczne, nasiona rośli strączkowych). Ważne, aby na naszym talerzu nie zabrakło źródeł zdrowych tłuszczów w postaci oleju, oliwy, orzechów czy nasion. Kolejną ważną kwestią dla budowania odporności są przyprawy i zioła, które dostarczają wielu składników przeciwzapalnych wzmacniających organizm.

W okresie jesienno-zimowym odporność znacząco spada, dlatego właśnie w tym czasie ważne jest, aby zwrócić uwagę na te produkty, które mogą ją wzmocnić. Poniżej znajdują się najważniejsze składniki, które skutecznie wzmacniają odporność.

Więcej o wzmocnieniu odporności, od dietetyk: Anny Sobalskiej

Witamina C i ß-karoten

Istotne jest spożywanie warzyw i owoców bogatych w witaminę C i ß-karoten. Do źródeł witaminy C zaliczamy szczególnie: porzeczki, natkę pietruszki, paprykę, kiwi, warzywa kapustne iowoce cytrusowe. ß-karoten natomiast, znajdziemy m.in. w marchewce, jarmużu, szpinaku, papryce i morelach. Aby pokryć dzienne zapotrzebowanie na witaminę C, wystarczy zjeść pół papryki lub 1 kiwi. Witamina C, dzięki działaniu antyoksydacyjnemu, chroni komórki przed utlenieniem oraz wspomaga produkcję komórek układu odpornościowego.

Witamina E

Kolejnym składnikiem, który powinien znaleźć się w naszym jadłospisie, jest witamina E. Nasila ona działanie antyoksydacyjne witaminy C. Witaminę E znajdziemy głównie w olejach roślinnych (oleju rzepakowy i słonecznikowym), nasionach słonecznika, pestkach dyni i orzechach.

Probiotyki i prebiotyki

Spożycie produktów probiotycznych, takich jak fermentowane produkty mleczne (jogurt, maślanka, kefir) oraz produkty kiszone (ogórki kiszone i kiszona kapusta) dostarcza pożytecznych dla organizmu człowieka bakterie, które hamują rozwój mikroorganizmów chorobotwórczych. Regularne spożywanie produktów probiotycznych może zwiększać odporność. Ponadto, warto zwrócić uwagę na stosowanie żywności prebiotycznej, czyli takiej, która pobudza rozwój prawidłowej flory bakteryjnej jelit. Jest to owies, cykoria, cebula, czosnek, szparagi, por, banany, ziemniaki i miód.

Cynk

Cynk jest kolejnym składnikiem wspomagającym odporność organizmu. Niedobór cynku zwiększa podatność na infekcje oraz przyczynia się do osłabienia organizmu. Najlepszym jego źródłem jest: mięso, ryby, jaja, pestki dyni, kakao, kasza gryczana, fasola biała, migdały i pełnoziarniste produkty zbożowe.

Kwasy omega-3

Następnym składnikiem wzmacniającym układ odpornościowy są nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3. Odpowiednie spożycie kwasów omega-3 nasila odpowiedź immunologiczną na patogeny, chroniąc organizm przed infekcjami. Najlepszym źródłem kwasów omega-3 są tłuste ryby morskie, takie jak: łosoś, śledź, pstrąg, makrela. Ponadto kwasy te, znajdziemy w oleju rzepakowym, lnianym, siemieniu lnianym, nasionach chia i orzechach włoskich.

Witamina D3

Witamina D uważana jest za jeden z najważniejszych czynników utrzymania odporności. Najbogatszym źródłem witaminy D są tłuste ryby morskie np. węgorz, śledź, pstrąg, łosoś, oraz żółtko. Warto jednak podkreślić, że dieta dostarcza tylko 10-20% dziennego zapotrzebowania na witaminę D. Dlatego w czasie jesienno-zimowym niezbędna jest suplementacja witaminą D₃, która ma istotne znaczenie dla wzmocnienia układu odpornościowego.

Jeśli potrzebujesz porad, jak zbilansować dietę, aby była ona bogata w składniki mineralne i witaminy korzystnie wpływające na prawidłowe działanie układu odpornościowego, zapraszamy na wizytę do dietetyk Anny Sobalskiej. Zapisy pod numerem telefonu: 608 622 013

Relacje na kolacje - socjoterapia w grupie

15 listopada 2021 by ewaterapia

Socjoterapia - krótka definicja

Czym jest socjoterapia? Najpełniej oddaje to tłumaczenie angielskiego słowa socjoteraphy jako: terapia w społeczności. Oddziaływanie terapeutyczne z wykorzystaniem wpływu środowiska i zachodzących w nim interakcji na forum grupy społecznej.

Dla kogo?

Socjoterapia skierowana jest do osób, które odczuwają potrzebę poprawy funkcjonowania w świecie społecznym. Bywa tak, że występują problemy w kontaktach z jedną, często bliską osobą lub też związane z przebywaniem w grupie. Czasem tak mocno determinuje nas posiadanie racji, że cierpią nasze relacje międzyludzkie. Propozycja na motto przewodnie: NIE RACJA, ALE RELACJA! Gdy w kontaktach brakuje relacji, wtedy spotkanie z drugim człowiekiem stresuje, denerwuje, przeraża, słowem nie wychodzi. Ludzie wokół mają wpływ na jednostkę, działają jak lustro, w którym można się przejrzeć. W grupie socjoterapeutycznej jej członkowie otrzymują akceptację, wsparcie i zrozumienie w atmosferze szacunku, pod czujnym okiem terapeuty jako katalizatora społecznego. Dzięki działaniom korekcyjnym zmianie ulega poziom kompetencji socjalnych i umiejętności społecznych. Socjoterapia realizuje trzy cele: terapeutyczny, edukacyjny i rozwojowy, które wyzwalają rozwój społeczny i emocjonalny, naukę określonych reakcji i działań, w efekcie korekcję niepożądanego zachowania (choć nie jest to celem samym w sobie) oraz wypracowanie różnych umiejętności społecznych. Należą do nich między innymi: asertywność, komunikacja, nawiązywanie i budowanie pozytywnych relacji, radzenie sobie w sytuacjach konfliktowych, przyswojenie zachowania akceptowalnego społecznie, nauka pełnienia określonych ról społecznych, budowanie poczucia własnej wartości i tożsamości, zdobycie wiedzy o sobie i funkcjonowaniu społecznym, wyeksponowanie swoich mocnych stron w kontaktach z grupą, możliwość odreagowania emocjonalnego, radzenie sobie z emocjami, ich nazywanie, rozpoznawanie i wyrażanie. Zajęcia socjoterapeutyczne skierowane są do szerokiej grupy osób: wykazujących zaburzenia zachowania, emocjonalne, rozwojowe, somatyczne i obsesyjno – kompulsywne, zmagających się z trudnościami życia, uzależnieniami, chorobą nowotworową, depresją, fobiami oraz wspomagają leczenie dzieci nadpobudliwych, agresywnych, wycofanych, pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych, zaniedbanych wychowawczo.

Prowadząca zajęcia - Edyta Barszczewska

Krótko o sobie:

Nauczyciel edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, socjoterapeutka po ukończeniu Akademii Socjoterapii organizowanej przez Centrum Wspierania Rodzin Rodzinna Warszawa, praktyka w Stowarzyszeniu Serduszko dla Dzieci oraz SP1 w Wieliszewie. Uczestniczka różnorodnych form szkolenia osobistego i zawodowego, m.in. coachingu transpersonalnego, komunikacji interpersonalnej, treningu kompetencji społecznych, bajkoterapii, Metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne. W chwili obecnej realizuję kurs pogłębiony – Socjoterapia II.

I trochę dłużej:

Jestem przede wszystkim propagatorką Zmiany na Lepsze. Dla siebie. Poszukiwania miejsca na Ziemi i życia w pełni świadomego, w zgodzie ze sobą i ze światem. W pogoni za marzeniami o pracy z młodymi ludźmi porzuciłam mury korporacji i realizuję swoje potrzeby w tym zakresie. W chwili obecnej pracuję jako nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej, czerpiąc radość i przyjemność z pracy z najmłodszymi uczniami. Wcześniej dwutorowo podjęłam zatrudnienie w przedszkolu jako nauczyciel oraz w Centrum Młodych jako asystent usamodzielniania w projekcie Wsparcie w Starcie, który skierowany był do młodych dorosłych w wieku 18-26 lat, zamieszkujących warszawską Pragę. Doświadczenie w pracy socjoterapeutycznej zdobyłam dzięki Stowarzyszeniu Serduszko dla Dzieci, które było również impulsem do podjęcia wyzwania całkowitej zmiany zawodowej drogi. Choć wiem, że nie wszystko jest możliwe, jestem za tym, by wykorzystywać szanse, które pojawiają się na naszej drodze. Lubię mentalne spotkania ze sobą i z innymi. Ciekawią mnie ludzie, słucham, co mają do powiedzenia, mam pozytywne przekonania na ich temat. Mam też zaufanie do siebie, jestem pewna własnych działań i przekonań. W mojej pracy mam dwie zasady, nie podlegające negocjacji, są to: bezpieczeństwo fizyczne i emocjonalne podopiecznych oraz dyskrecja, dotycząca również wszystkich członków grupy. Prywatnie jestem samotnikiem, ceniącym spokój i dobrą książkę. Poza pracą nie lubię powtarzalności. Wolny czas wykorzystuję na doskonalenie technik prac ręcznych. Uczestniczę w kursach, szkoleniach, konferencjach i webinarach rozwijających kompetencje zawodowe i osobiste.

Zapisy pod numerem telefonu: 608 622 013

Depresja u osób w podeszłym wieku

10 listopada 2021 by ewaterapia

Depresja może dotyczyć każdego – nie ma przedziału wiekowego, w którym może się rozwinąć. Choroba ta dotyka nastolatków i dorosłych, również osoby w podeszłym wieku. Jak wygląda depresja u seniorów i co może ją wywołać? O czym należy pamiętać?

Autorka: Julia Kamińska, psycholog

Depresja – choroba cywilizacyjna

Depresja jest jedną z chorób cywilizacyjnych XXI wieku. Co to oznacza? Występuje na całym świecie, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i tych rozwijających się. Według raportu przeprowadzonego przez WHO (World Health Organization) w 2017 roku, najwięcej osób, bo aż 56,6 mln (4,5% indyjskiego społeczeństwa), choruje na nią w Indiach. Drugie miejsce zajmują Chiny, trzecie – Stany Zjednoczone. Dane dotyczące Europy są jeszcze bardziej niepokojące. Najwięcej osób zmaga się z depresją na Ukrainie – 2,8 mln, co stanowi 6,3% ukraińskiego społeczeństwa. Tym samym Ukraina jest krajem z najwyższym na świecie odsetkiem osób zmagających się z tą chorobą. Sytuacja w Polsce też nie napawa optymizmem – na depresję choruje 5,1% społeczeństwa, co oznacza, że problem dotyczy aż 1,8 mln ludzi.

O ile dużo się mówi o depresji wśród dorosłych i młodzieży, głównie za sprawą social mediów i kampanii informacyjnych, o tyle o depresji występującej u najstarszej części pokolenia niewiele. A szkoda, ponieważ według badań przeprowadzonych przez PolSenior2 w latach 2016-2020, objawy depresji wystąpiły aż u 26% badanych. Raport ten bazuje na grupie prawie 6 tysięcy osób między 60. a 106. rokiem życia.

Czynniki ryzyka - co może sprzyjać wystąpieniu depresji?

Czynniki mogące powodować zaburzenia nastroju, jakim jest m.in. depresja, są podobne we wszystkich grupach wiekowych. Wśród nich można wskazać:

utratę bliskiej osoby,
rozwód,
kryzysy rodzinne i małżeńskie,
utrata pracy i bezrobocie,
niesprzyjające, krytyczne środowisko rodzinne,
w przypadku kobiet posiadanie, co najmniej 3 dzieci poniżej 14. roku życia,
występowanie zaburzeń nastroju lub prób samobójczych w rodzinie

Depresja może być również wynikiem czynników biologicznych takich, jak:

operacje i urazy głowy,
zażywanie niektórych leków,
występowanie chorób przemiany materii,
okres okołoporodowy i poród oraz przekwitanie.

Objawy depresji

Jak rozpoznać objawy depresji? Choroba ta wiąże się z obniżonym nastrojem i utratą zadowolenia z życia. Rzeczy, które wcześniej sprawiały radość przestają cieszyć. W kontekście depresji ważny jest jednak czas występowania obniżonego nastroju – stan ten musi trwać, co najmniej 2 tygodnie. Wszyscy miewają gorsze chwile, gdy nie są w pełni zadowoleni ze swojego życia i odczuwają smutek, nie musi to od razu oznaczać depresji.

Można wskazać także szereg innych objawów depresji:

utrwalone zaburzenia snu (problemy z zasypianiem, częste wybudzanie się w nocy, o wiele wcześniejsze niż zazwyczaj budzenie się, nietypowo krótki bądź długi czas snu);
brak energii, zmniejszenie aktywność (występująca męczliwość nawet po niewielkim wysiłku, spowolnienie psychoruchowe);
obniżony apetyt, spadek masy ciała, zmniejszenie lub utrata libido;
niskie poczucie własnej wartości, mniejsza pewność siebie;
obniżona zdolność do odczuwania różnorodnych emocji, stępienie emocjonalne;
zaburzenia koncentracji i pamięci;
myśli rezygnacyjne oraz samobójcze.

Depresja u seniorów

Nietrudno wywnioskować, że osoby starsze są częściej narażone na występowanie wyżej wymienionych czynników ryzyka depresji. (Z pominięciem sytuacji wojen, katastrof, patologii rodzinnych). W podeszłym wieku grono naszych bliskich i znajomych jest nieco okrojone. Osoby starsze mniej aktywnie biorą udział w życiu społecznym. Wraz z wiekiem częściej spotykamy się też ze śmiercią spowodowaną starością – odchodzą małżonkowie, bliscy i znajomi ze szkolnych lat. Sytuacja ta niewątpliwie może być przyczyną obniżenia nastroju.

Dodatkowo, seniorzy są bardziej narażeni na czynniki biologiczne, które wzmagają zaburzenia depresyjne. Wszelkiego rodzaju urazy głowy, udary, choroby neurodegeneracyjne czy demencja, choroba Parkinsona i Alzheimera, są powszechniejsze u osób starszych. Choroby te są spowodowane zmianami strukturalnymi mózgu, np. w przypadku choroby Parkinsona, występuje niedobór wydzielania dopaminy, która też jest powiązana z występowaniem depresji. Hormon ten odpowiada za motywacje do działania, a tej osobom w depresji brak.

Co więcej, starsze osoby często chorują na wiele schorzeń, z tego też względu muszą przyjmować dużą ilość leków. Niektóre z nich, mogą również wpływać na działanie neuroprzekaźników w mózgu, które biorą udział w regulacji emocji, takich jak np. odczuwanie smutku.

Jak pomóc osobie z depresją?

Podsumowując, depresja jest poważną chorobą, która może dotknąć wszystkich, również tych najstarszych. Bardzo ważne jest, aby zwiększać świadomość na temat tej choroby, jej objawów i możliwości leczenia. Jest to szczególnie ważne w przypadku seniorów, którzy jak przedstawiono, są często narażeni na czynniki wystąpienia zaburzeń nastroju. Co więcej, na temat zdrowia psychicznego mówi się relatywnie od niedawna, duża część seniorów nie wie, czym zajmuje się psycholog, psychoterapeuta czy psychiatra.

Spora część starszych osób ma również mylne przekonania na temat pracy psychologa. Często według nich jest to osoba, która może wystawić nieistniejące „żółte papiery”, bądź „naszprycować” lekami. Stąd też pojawia się opór i lęk przed wizytą u specjalisty. W takiej sytuacji warto rozmawiać i tłumaczyć, jak wygląda terapia i w jaki sposób może pomóc. Warto umówić bliskiego na wizytę u specjalisty, zamiast czekać biernie na poprawę sytuacji. Ważna jest też bliskość i wsparcie, pomoc w codziennych obowiązkach oraz pełna gotowość do działania w sytuacji kryzysowej.

Piątki z psychologią - spotkania dla miłośników psychologii w każdym wieku

10 listopada 2021 by ewaterapia

Piątki z psychologią - spotkania dla pasjonatów psychologii w każdym wieku

Zapraszamy wszystkich pasjonatów psychologii na nasz cykl ”Piątki z psychologią” w Okay Psycholodzy i Terapeuci”!

”Piątki z psychologią” to spotkania stworzone z myślą o młodzieży i dorosłych, którzy:
– interesują się psychologią
– chcą poznać przyczyny ludzkich zachowań i ich motywacje
– pragną lepiej rozpoznawać swoje emocje i ich źródła
– marzą o pracy psychologa/psychoterapeuty
– chcą poszerzyć swoją świadomość na temat zaburzeń psychicznych

Zajęcia prowadzone będą przez specjalistów naszej poradni.

O czym będziemy rozmawiać?

Przygotowaliśmy dla Was następujące tematy:

26 listopada – Czym jest trauma? Jak wygląda praca psychotraumatologa?
Spotkanie poprowadzi Maja Pisarek – psycholożka, psychotraumatolożka, założycielka Okay.

3 grudnia – Mózg a zachowanie – Za jakie funkcje odpowiada mózg? Czy w mózgu są miejsca, które odpowiadają za konkretne funkcje? Co wiemy na temat neurologicznych podstaw zachowania?
Spotkanie poprowadzi Zuzanna Kamińska – psycholożka ze specjalnością neuropsychologia.

10 grudnia – Ataki paniki – czym są, jakie mają źródła, jak sobie z nimi radzić lub jak pomóc innym?
Spotkanie poprowadzi Paula Włodarczyk – psycholożka, psychotraumatolożka, surdopedagożka.

17 grudnia – Mózg zaburzony – Co może się wydarzyć, jeżeli mózg zostanie uszkodzony? W jaki sposób może dojść do zaburzeń jego funkcjonowania? Z czym wiążą się one w praktyce? Co to jest rehabilitacja neuropsychologiczna? Czym jest neuropsychiatria?
Spotkanie poprowadzi Zuzanna Kamińska – psycholożka ze specjalnością neuropsychologia.

14 stycznia – Czym jest uzależnienie? Jak powstaje, czy ma swoje źródła? Jak leczymy uzależnienie?
Spotkanie poprowadzi Marek Markowski – psycholog i terapeuta uzależnień.

21 stycznia – Autyzm, zespół Aspergera – jak rozpoznać? Czym się charakteryzuje?
Spotkanie poprowadzi Paula Włodarczyk – psycholożka, psychotraumatolożka, surdopedagożka.

28 stycznia – ABC wiedzy o depresji
Spotkanie poprowadzi Maja Pisarek – psycholożka, psychotraumatolożka, założycielka Okay.

Więcej szczegółów

Każde spotkanie z naszym specjalistą będzie trwać półtorej godziny. W trakcie spotkania czas podzielony będzie na wykład, ćwiczenia oraz pytania uczestników.

Koszt wstępu na jedne zajęcia – 50 zł
Przy zakupie jednorazowo 5 spotkań, 6 spotkanie gratis.

Spotkania będą prowadzone w Poradni Okay Psycholodzy i Terapeuci w Legionowie, przy ulicy Warszawskiej 57.

Zapraszamy na spotkania osoby powyżej 15 r. ż.

Spotykamy się w piątki 18:00-19:30.

Zapisy telefoniczne 608 622 013 lub online

Czy introwertyzm zamyka w pudełku? - Ekstrawertyk, introwertyk kto to?

13 października 2021 by ewaterapia

Introwersję postrzegamy w ujęciu wymiaru introwersja-ekstrawersja. Mieści on w sobie szeroki zakres natężenia cech i charakterystyk, które odzwierciedlają złożoność tego pojęcia. Pojawia się jednak pytanie: kim właściwie jest introwertyk, a kim nie jest? Czy introwertyzm wiąże się z izolacją społeczną i unikaniem konfrontacji?

Autorka: Barbara Piwek, psycholog

Popularny obraz introwertyka – czy wszystko jest prawdą?

Obraz introwertyka, pojawiający się często w książkach czy filmach, po które sięgamy, pokazuje nam go zwykle, jako osobę skrajnie nieśmiałą i wycofaną. Chętnie zestawiając ją także z emanującym energią ekstrawertykiem. Rzeczywistość pokazuje nam jednak, że przyjęcie tak czarno-białej optyki po prostu się nie sprawdza. Introwersja-ekstrawersja w ramach modelu osobowości zwanego Wielką Piątką (z ang. Big Five) to kontinuum, które posiada nie tylko dwa skrajne końce, ale pokrywa też wszystko to, co znajduje się pomiędzy.

Kto to introwertyk? - introwertyk a ekstrawertyk

To, co pozwoli nam lepiej zrozumieć różnice pomiędzy introwertykiem a ekstrawertykiem to sposób reagowania na bodźce z otaczającego świata. Według psychologa Hansa Eysencka osoby introwertyczne funkcjonują generalnie na wyższym stopniu pobudzenia, przez co silniej odpowiadają na sygnały płynące z zewnątrz. Z tego powodu czas spędzony wyłącznie we własnym towarzystwie wydaje się nie tylko przyjemny, ale i cenny, ponieważ pozwala na odzyskanie energii.

Dr Jennifer Kahnweiler ujmuje introwertyzm tak: „to jak ładowanie baterii, później można wrócić do świata i tworzyć naprawdę piękne relacje z innymi”. Osoby mieszczące się bliżej bieguna introwertyzmu są zwykle bardziej ciche, zdystansowane i unikają działania pod wpływem impulsu. Niekiedy inni ludzie, współpracownicy, koledzy i koleżanki ze szkoły lub studiów, mogą odebrać taką osobę, jako chłodną lub nawet niesympatyczną. Trzeba pamiętać o tym, że może wynikać to jedynie z faktu odczuwania presji zachowywania się w określony sposób w danej sytuacji społecznej. Wpasowania się w ramy, które powodują u introwertyka uczucie dyskomfortu.

Introwertyzm – prawdy i mity

Posiadanie cech introwertycznych nie oznacza braku relacji, a jedynie prowadzenie ich w swoistej, odpowiedniej dla siebie formie. Błędnym założeniem byłoby stwierdzenie, że introwertyk to osoba, która generalnie nie lubi kontaktów z innymi ludźmi, stroni od rozmów i skupia się na sobie. Dla introwertyka przebywanie w dużym skupisku ludzi, na przykład na koncercie lub podczas hucznego przyjęcia, nie będzie najbardziej komfortową sytuacją. Jednak rozmowa w małym gronie bądź z jedną osobą i w spokojnym otoczeniu jest czymś, od czego introwertyk nie będzie stronił.

Według badania Fernandeza i Cabello z 2015 roku istotnym czynnikiem w postrzeganym szczęściu introwertyków jest oceniana jakość posiadanych relacji. Bliskich relacji może być mniej, ale mogą być bardzo znaczące dla osoby i przynoszące jej dużo satysfakcji. Co więcej, introwertyk chętnie włączy się do rozmowy jeżeli uzna, że w danym momencie ma coś do powiedzenia. Nieśmiałość oraz lęk społeczny nie są przypisane do introwertyzmu, mogą u danej osoby wystąpić, jednak równie dobrze introwertyk może czerpać przyjemność z interakcji z innymi i nie obawiać się podejmowania kontaktu.

Nie tylko pojedyncze osoby, ale także grupy a nawet kultury wykazują tendencje w wymiarze introwersji i ekstrawersji. Na przykład w Stanach Zjednoczonych zachowania aprobowane społecznie, częściej chwalone i nagradzane posiadają znamiona ekstrawersji, podczas gdy w kulturze azjatyckiej, chociażby w Japonii, wzmacniane są te z drugiego krańca spektrum.

Kontinuum introwersja-ekstrawersja ma wiele odcieni i żaden z nich nie jest lepszy lub gorszy od pozostałych. Jego zalety oraz wady będą zależały od sytuacji i Twoich potrzeb w danej chwili. Natomiast lepsze rozumienie siebie, rozwój samouważności i przyglądanie się sobie pozwoli Ci na bardziej świadome działanie i czerpanie większego zadowolenia z życia.

Neurologopeda - kto to taki i czym różni się od logopedy?

6 października 2021 by ewaterapia

Logopeda to osoba, która, uogólniając, zajmuje się wspieraniem mowy. Dzięki badaniom przesiewowym w przedszkolach, zawód ten jest doskonale rozpoznawalny w środowisku rodziców. Kim w takim razie jest neurologopeda i czy ma podobne kompetencje?

Autorka: Anna Lewandowska, logopeda i neurologopeda

Logopeda – obszar działania i kompetencje

Logopeda jest terapeutą zajmującym się diagnozowaniem oraz terapią wad wymowy i zaburzeniami komunikacji werbalnej. Kiedy warto skonsultować się z logopedą? W przypadku, gdy pojawiają się z problemy m.in. z:

realizacją głosek,
wymawianiem słów,
łączeniem słów w zdania,
nieumiejętnością różnicowania dźwięków mowy.

Logopeda pomoże ustalić przyczynę kłopotów i dobierze metody pracy. W razie potrzeby zaleci też współpracę z innymi specjalistami, którzy poszerzą zakres oddziaływań.

Wykształcenie logopedyczne i specjalizacje

Osoby, które lubią pracować z innymi ludźmi, mają duże pokłady cierpliwości i nie potrzebują na co dzień fajerwerków w pracy, mogą podjąć studia z zakresu logopedii, studia podyplomowe, a potem szkolić się pod okiem najlepszych, by ciągle doskonalić swój warsztat.

Po latach pracy w zawodzie wie się i czuje, że niektóre elementy tej dyscypliny są danemu terapeucie bliższe. Logopedia, jak dziedzina bardzo szybko się rozwija. Powstają nowe działy, które umożliwiają specjalistom wybór kierunku, w którym chcą pogłębiać wiedzę i doskonalić się zawodowo:

oligofrenologopedia jest specjalizacją dla tych, którzy pracują z osobami z upośledzeniem umysłowym,
surdologopedia skupia się na pracy z osobami z niedosłuchem,
onkologopedia wspiera mowę u osób z nowotworami (głównie głowy i szyi),
balbutologopedia to dziedzina dla wspierających osoby jąkające się,
neurologopedia zajmuje się zaburzeniami komunikacji, które wiążą się z układem nerwowym.

Neurologopedia i kompetencje neurologopedy

Neurologopedia to diagnoza oraz terapia zaburzeń komunikacji i mowy, których przyczyną jest opóźnienie dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego lub jego uszkodzenia. Neurologopedów można spotkać na oddziałach szpitalnych, poradniach, przychodniach czy prywatnych gabinetach.

Zajmują się zarówno dziećmi, u których trudności w komunikacji łączą się z obciążonym wywiadem okołoporodowym (choroby mamy w czasie ciąży, nieprawidłowy rozwój płodu, niedotlenienie, ciężki poród itd.), niepełnosprawnością intelektualną, całościowymi zaburzeniami rozwoju, jak i dorosłymi, którzy w wyniku chorób czy urazów (nowotwory, udary, wypadki komunikacyjne) utracili możliwości komunikacyjne, bądź zostały one w różnym stopniu ograniczone.

Neurologopeda - metody pracy

W swojej pracy neurologopeda zwraca uwagę nie tylko na mowę pacjenta, ale stymuluje też inne funkcje poznawcze. Działanie to pomaga zapewnić jak najlepsze funkcjonowanie. Zdarza się, że pomimo potencjalnych możliwości mowa (werbalna) nie rozwija się wcale albo jest bardzo zaburzona. Terapeuta może zaproponować wtedy wspomagające i alternatywne sposoby porozumiewania się. Jakie? To wszystko zależy od potrzeb osoby, która wykazuje takie trudności.

Jeśli u bliskich występują trudności w komunikacji werbalnej – w rozumieniu lub nadawaniu mowy, warto skonsultować się z logopedą, bądź neurologopedą. Specjalista pomoże znaleźć rozwiązanie w danej sytuacji, poprowadzi terapię, udzieli wskazówek, będzie wsparciem dla osoby potrzebującej a także dla jej rodziny.

Psychoterapia – na czym polega i kiedy jest pomocna?

23 września 2021 by ewaterapia

Myślisz o psychoterapii, ale nie do końca wierzysz w jej skuteczność? Masz wątpliwości, obawy? Psychoterapia to nie doradztwo, powtarzanie „będzie dobrze”, „nie martw się” i w końcu – to też nie ostateczna diagnoza. Nie jest, więc leczeniem dzieciństwa przez obwinianie rodziców za Twoje złe samopoczucie. Na czym w takim razie polega psychoterapia i kiedy można okazać się pomocna?

Autorka: Elwira Adamczyk, psychoterapeuta

Czym jest psychoterapia a czym nie jest?

W psychoterapii chodzi przede wszystkim o to, jaką perspektywę przyjmujesz, jaką wnosisz narrację osobistą do relacji z ważnymi dla Ciebie osobami. Psychoterapia pomaga zobaczyć i zrozumieć Twój obraz sytuacji i to, jak nieświadomie utrudniasz sobie osiąganie życiowych celów. Jest formą pracy terapeutycznej w oparciu o potwierdzone naukowo badania oraz doświadczenia wykwalifikowanego psychoterapeuty.

Jeśli poszukujesz terapii najprawdopodobniej cierpisz i szukasz ukojenia. Pragniesz wprowadzić zmiany w swoim życiu, których samodzielnie nie jesteś w stanie dokonać. Proces psychoterapeutyczny pomaga zrozumieć i przepracować trudności oraz przeszkody, które stoją na drodze do pożądanych zmian.

Psychoterapia sprawdza się w leczeniu takich objawów, jak: obniżenie nastroju, nadmierne zamartwianie się, brak nadziei, poczucie bezsilności. Jest pomocna w trudnych stanach emocjonalnych (smutek, niepokój, wstyd, poczucie winy, samotność, lęki czy złość) i powtarzających się problemach z relacjami (np. trudności wychowawcze, kryzysy partnerskie).

Jak wybrać dobrego psychoterapeutę?

W psychoterapii ważny jest wybór samego terapeuty. Przede wszystkim musi on mieć wykształcenie psychoterapeutyczne, a jego praca powinna być poddawana systematycznej superwizji. Trzeba pamiętać, że powodzenie psychoterapii w dużym stopniu zależy od relacji terapeutycznej.

Dowiedz się więcej o superwizji: Superwizja – super-spotkania superwizora z superwizantem >>

Na co zwrócić uwagę podczas pierwszej sesji z psychoterapeutą? Zastanów się na ile Twoje potrzeby zostały zrozumiane, czy udało się określić cele i tematy, nad którymi chcesz pracować. Niezwykle ważne jest również poczucie bezpieczeństwa i możliwość zaufania specjaliście. Pamiętaj, że empatyczny terapeuta to za mało, ważna jest Twoja subiektywna ocena tego, jak czujesz się podczas spotkań. Relacja terapeutyczna jest jedną z ważniejszych relacji w Twoim życiu.

Jeśli czujesz akceptację, nie masz poczucia oceniania i nie możesz doczekać się na kolejnej sesji – to jest to! Terapeuta, z którym czujesz się bezpiecznie pomoże Ci ruszyć się z miejsca, zrozumieć nieświadome mechanizmy i uświadomi to, co niewidoczne. Dzięki takiej relacji nabierzesz zaufania do innych i otoczenia, uspokoisz emocje oraz wprowadzisz oczekiwane zmiany.

Jak wyglądają sesje psychoterapeutyczne?

Standardowe spotkania w terapii indywidualnej odbywają się raz w tygodniu i trwają 50-60 min. Nieco dłuższe, ale rzadsze są sesje partnerskie i rodzinne – spotkania trwają około 90 minut i odbywają się raz na 2-3 tygodnie. Bez względu na formę, częstotliwość sesji różni się w zależności od rodzaju terapii oraz potrzeb.

Podstawowym narzędziem pracy z psychoterapeutą jest rozmowa, w ramach której zadawane są różne pytania. Może zdarzyć się tak, że terapeuta poleci Ci wykonanie konkretnych zadań lub powstrzymywanie się jakichś czynności. Terapia nie jest jednak cudownym rozwiązaniem problemów czy magiczną sztuczką. To proces, w którym poszukujesz razem z terapeutą najlepszej dla siebie drogi.

Wychowanie dziecka szczególnie uzdolnionego

20 września 2021 by ewaterapia

Najpierw długo starasz się o dziecko, później z niecierpliwością go oczekujesz. Dbasz o siebie, nie dźwigasz nic ciężkiego i rezygnujesz całkowicie z używek. Unikasz gorących kąpieli, które być może uwielbiasz, jesteś pod opieką ginekologa. Wreszcie nadchodzi dzień, w którym na świat przychodzi Twoje dziecko, na które czekałaś, które już zdążyłaś pokochać. I nagle czujesz, że nic nie wiesz, nikt Cię na to nie przygotował.

Autorka: Joanna Boruta, Psycholog i pedagog resocjalizacyjny

Macierzyństwo to setki wątpliwości i obaw

Martwisz się, jak sobie poradzisz, ale literatura, Internet i ludzie dookoła Ciebie służą „pomocą”. Szukasz informacji, jakichś rad czy wskazówek. Co oferuje dzisiejszy świat? Dużo. Dużo zabawek interakcyjnych, zabawek edukacyjnych, różne maty, literki, różnorodne zajęcia dodatkowe i jeszcze wiele, wiele innych. Możliwe, że zaskoczy Cię ten ogrom możliwości, może przerazi, może zdziwi, może się zastanowisz. Wyjdziesz z dzieckiem na spacer, spotkasz inne matki z dziećmi i zobaczysz, że „wyścig matek” trwa w najlepsze. „Mój Jaś już siada”, „a Krzyś zaczyna mówić”, „a Majce rosną pierwsze ząbki”, „a Kinga zaczyna chodzić”, a Staś to jeszcze coś innego.

Jaki sukces osiągnęło już Twoje maleństwo? Żadna z tych kobiet nie mówi głośno o trudach macierzyństwa, o swoich obawach, o tym, co czasem nie wyjdzie. A przecież to samo życie. Wydawać by się mogło, że to trochę tak, jakby w domu żyły innym życiem, innym wśród ludzi, a jeszcze inaczej o tym mówiły. Zresztą, być może swoje dzieci nauczą w przyszłości jeszcze inaczej opowiadać o tym, co się w domu dzieje. Zaczynasz się zastanawiać, a co jeśli mają rację? Co jeśli te wszystkie poradniki mówią prawdę; istnieje pewien konkretny okres czasu w życiu Twojego malucha, takie małe okienko, w które musisz się wstrzelić i wesprzeć swoje dziecko

Wsparcie potencjału czy szaleństwo?

Może faktycznie im wcześniej, tym lepiej, przecież kiedyś to się dziecku przyda. Może faktycznie w tym momencie wszystko zależy od Ciebie. To jak zachowują się spotkane kobiety, matki, to co znajdujesz w Internecie, w poradnikach – to potwierdza. Jeszcze gorzej może być, jak zauważysz, że Twoje dziecko jest wyjątkowe, ma jakieś szczególne zdolności. Nie można przecież pozwolić, żeby taki talent się zmarnował.

Zaczynasz machać dziecku literkami przed oczami, puszczasz mu muzykę klasyczną, kupujesz drogie maty edukacyjne. Na zapas myślisz o tym, jakie przedszkole, podstawówkę i kolejne szkoły mu wybrać, aby miało jak najlepszy start w życiu. Gdy tylko trochę podrośnie posyłasz je na multum zajęć dodatkowych, przecież taki talent trzeba rozwijać, a skoro już jest tak utalentowane w jednej dziedzinie, to może i w innych też? W końcu nigdy za wiele takich zajęć dodatkowych. Lepiej później nie żałować, że się czegoś nie zrobiło. To oczywiście tylko jeden z możliwych scenariuszy, jeden z możliwych opisów rzeczywistości, jakie mogą spotkać współczesnych rodziców.

Wychowanie dziecka

Zastanawiałam się kiedyś, co możemy znaleźć, gdy zaczniemy szukać odpowiedzi na pytania: jak wychowywać dziecko, jak się wstrzelić w to „okienko”, jak zapewnić dziecku dobry start. Odpowiedzi na te pytania jest wiele, nie wszystkie są niestety zadowalające. Zdarza się, że staramy się być mądrzejsi od natury. Małe dziecko potrzebuje bardzo dużo snu, by się rozwijać. My zaś często uważamy, że potrzebuje pobudzenia jego rozwoju, szczególnie zaś rozwoju intelektualnego. Gdzieś coś przeczytamy, coś usłyszymy i zaczynamy to stosować. Tu fragment jednej teorii, tam drugiej – przecież to psychologowie tak twierdzą, to specjaliści, jeśli nie wierzyć specjalistom, to komu? Nie pytamy już – dlaczego tak powinno być? Nie zastanawiamy się, nie odpowiadamy na pytania. Dzisiejsze szybkie życie, codzienny pęd sprawiają, że często działamy bardzo mechanicznie, bez zastanowienia wcielając w życiu to, o czym mówią specjaliści lub inni rodzice.

Głęboko wierzę w to, że rodzice, którzy w ten sposób podchodzą do wychowania, robią to dlatego, że chcą dla swoich dzieci jak najlepiej. Kochają je, myślą o ich przyszłości, o tym jak trudno jest żyć w dzisiejszym świecie i chcą, aby ich dzieci miały lepiej niż oni sami. Kiedy widzą, że są zdolne, wybitne, chcą, aby ten talent je uchronił i zapewnił im dobrą, i bezpieczną przyszłość. Rodzice startują ze swoimi dziećmi z miejsca, w którym myślą w taki właśnie sposób. Tylko później ta ich wspólna droga nieco się rozjeżdża, zdarza się, że zapominają o tym, co było ich celem, co było najważniejsze. Nie zauważają, jak to wszystko się zapętliło. Zdarza się, że z „lepiej” wychodzi „łatwiej”, a to już nie to samo.

Zdarza się, że Rodzice są niepewni, zagubieni, nie wiedzą, co będzie dobre dla ich dzieci, szukają specjalistów, którzy od tego są, którzy nie schrzanią, nie pozwolą przegapić tego momentu i zmarnować zdolności.

Rodzic idealny nie istnieje

Drodzy Rodzice, mam ogromny szacunek do tego, co robicie, do Waszej pracy. To, w jaki sposób wychowujecie swoje dziecko, w tym dziecko wybitnie zdolne, to „mistrzostwo świata”, często dajecie więcej niż kiedykolwiek sami otrzymaliście, często nawet ponad swoje siły i możliwości. Czujecie, że mieliście trudniejszy start, być może Wasze potrzeby nie były zaspokajane, że ktoś Wam czegoś nie dał i zdarza się, że próbujecie za wszelką siłę, nie skrzywdzić swojego dziecka, podarować mu to, czego sami nie mieliście.

Może to się wydawać czasem jakieś niepoprawne, niewłaściwe, niewystarczające, czy nie w tę stronę, co trzeba. A jednak Rodzice wkładają w to całe swoje serce i siły. Myślę, że warto zastanowić się, dowiedzieć się o czym Rodzicu marzysz dla swojego dziecka, czego dla niego chcesz najbardziej i jak widzisz tę drogę. Może warto również zatrzymać się na chwilę nad tym, jaką drogę przebyłeś Ty sam, co kryje się pod tym „gorzej”. Możliwe, że gdyby nie to „gorzej” nie byłbyś dzisiaj w tym miejscu, gdzie jesteś; nie miałbyś w sercu tego, co masz.

Warto dać sobie przestrzeń do wyobrażenia sobie, w którym miejscu będzie Twoje dziecko w przyszłości, czy ono chciałoby w nim być, czy Ty chciałbyś w nim być. Dzieci najbardziej potrzebują miłości, uwagi, obecności. To Ty znasz swoje Dziecko najlepiej, nie musisz bać się, że nie wstrzelisz się „w okienko rozwojowe”, nie dasz swojemu Dziecku tego, co najlepsze, coś przegapisz. Zaufaj sobie, swojej intuicji.

Mistrz świata czy szczęśliwy człowiek?

Co takiego dobrego jest w tych zdolnościach, czego zazdrościmy wybitnym. Osobom zdolnym można zazdrościć tego, że są specjalistami w jakiejś dziedzinie, że nie muszą wkładać w to tyle wysiłku, że są najlepsi, sławni, zdarza się, że bogaci, że są pasjonatami. Myślę, że to musi być naprawdę wspaniałe i może to być coś, czego można zazdrościć. Talent i zdolności mogą uczynić życie wspaniałym. Tylko jaka jest za to cena?

Czytając wypowiedzi osób wybitnie zdolnych, można natknąć się na wypowiedzi świadczące o ich przejmującej samotności. Często są to ludzie niezrozumiani, posługują się innym językiem, żyją w zasadzie w innym świecie, mają inne myśli, inne sprawy są dla nich ważne. Myślę, że ta przepaść między światem osób zdolnych a światem przeciętnych jest jeszcze większa w dzieciństwie. Dzieci potrafią być okrutne. Dzieci zdolne są często wykorzystywane, wyśmiewane. Zdarza się, że nawet rodzice nie rozumieją o czym mówi do nich ich dziecko, co przeżywa, o czym myśli, posługują się zupełnie innym językiem.

Co jest dla tych dzieci większą stratą; czy próba dostosowania się, po części rezygnacji z jakiejś części siebie, bycie kimś innym, tylko by móc żyć z innymi, czy też samotność, przecierpienie i znalezienie dla siebie miejsca już w dorosłości. Myślałam kiedyś nad tym i nic nie wymyśliłam. Naprawdę nie wiem.

Pielęgnowanie talentu w asyście wsparcia i akceptacji

Mimo to, wydaje mi się, że jednak warto próbować wychowywać dzieci szczególnie zdolne tak, by zadbać nie tylko o ich rozwój intelektualny, o rozwijanie talentów i zdolności, ale także o rozwój emocjonalny i społeczny. Może warto zadbać o to, aby takie dzieci czuły się kochane, przynajmniej przez rodziców akceptowane za to jakie są, a nie za ich zdolności. Fajnie byłoby, żebyśmy nie patrzyli na dzieci zdolne jak na chodzącą zdolność, a na dziecko, które same w sobie jest wartościowe.

Każdy z nas potrzebuje czasu na nudę, nic-nie-robienie, odpoczynek, odpływanie myślami. Wtedy pracuje nasza wyobraźnia, wpadamy na świetne pomysły. Często potrzebujemy po prostu takiego czasu na wytchnienie, odpoczynek, regenerację. Dlaczego więc odmawiać go dziecku i co do minuty zajmować mu czas? Warto zastanowić się nad tym zwłaszcza z początkiem nowego roku szkolnego, kiedy z każdej strony nadarzy się możliwość, zapełnienia Dziecku czasu.

Kryzys podczas starań o dziecko – jak sobie z nim radzić?

10 września 2021 by ewaterapia

Rodzicielstwo to jedna z najważniejszych ról, z jakimi mierzymy się naszym życiu – dla wielu wręcz najważniejsza. Spełnienie, bądź jego brak w tym obszarze może wpływać na całe nasze funkcjonowanie, subiektywną ocenę szczęścia, sukcesu i poczucia sensu w życiu.

Autorka: Joanna Płuciennik – coach kryzysowy w OKAY psycholodzy i terapeuci

Problem z zajściem w ciążę a psychika

Żyjemy w świecie, w którym coraz więcej ludzi doświadcza różnorodnych trudności na drodze do spełnienia swojego wielkiego marzenia o zostaniu Rodzicem. Niezwykle często są to trudności, które szybko dezorganizują im całe życie – małżeńskie (partnerskie), rodzinne, towarzyskie i zawodowe (poważnie – na pracę, karierę to też wpływa i to bardzo). Całe życie wywraca się do góry nogami, nic nie jest już takie, jak dotychczas. Permanentne zmęczenie, trudne emocje – to prosta droga do kryzysu. I nie trzeba się tego określenia bać. Powiedzmy sobie otwarcie – to absolutnie normalne, że w takiej sytuacji doświadczamy kryzysu i nie świadczy to wcale o żadnej słabości. To po prostu ludzkie, wszyscy tak czasem mamy.

Od czego zacząć, aby poradzić sobie z kryzysem?

Nie ma jednego skutecznego panaceum, bo każdy człowiek jest inny i ma inne potrzeby. Nie ma jednego uniwersalnego narzędzia, które natychmiast rozwiąże trudną sytuację. Jednak każdy może wypracować dla siebie własną najlepszą drogę ku zmianie i lepszej przyszłości. Tak, tak – zmianie! Bo kryzysy przychodzą po to, żeby coś w życiu zmienić. I jeśli tylko zechcemy się z tym zmierzyć, możemy dopilnować, by była to zmiana na lepsze.

Wymaga to oczywiście czasu na zastanowienie, zmierzenie się z emocjami towarzyszącymi kryzysowi, znalezienie nowych rozwiązań (oraz ich wdrożenie). Czasami potrzebne będzie wsparcie osób zajmujących się zawodowo pomaganiem i skorzystanie z różnorodnych metod. Te często są skuteczne, ale stanowią tylko pewną bazę, na podstawie której można budować indywidualną strategię wyjścia z impasu.

Jak radzić sobie z kryzysem podczas starania o dziecko?

Najważniejsze jest to, by zacząć od troski o siebie. W kryzysie zawsze bardzo cierpi nasze ciało, nawet jeśli nie czujesz tego od razu. Wydzielane nieustannie hormony stresu dają się we znaki, a mózg często odmawia współpracy (to normalne zjawisko w kryzysie – obniża się sprawność intelektualna, spada koncentracja itd.). Dlatego należy się tym ciałem i głową zaopiekować, dać im wytchnienie i odpoczynek – możliwość podładowania baterii. Bez tego nie będzie skąd czerpać energii, by móc pójść dalej, by się podnieść, zawalczyć o siebie i swoje marzenia.

Kryzys – etapy wyjścia z trudnej sytuacji

Zatem – krok I w kryzysie to zadbanie o siebie. Pomyśl, co sprawia, że odpoczywasz, co lubisz robić, co ci daje siłę. I rób tego jak najwięcej.

Krok II to zajęcie się emocjami. Tu ważnym elementem jest wsparcie najbliższych – partnera, przyjaciół, rodziny. Przyjrzyj się ludziom, którzy cię otaczają i zastanów się, kto z nich naprawdę daje ci odczuwalne wsparcie, z kim rozmowa rzeczywiście pomaga tak, że czujesz się chociaż troszkę lepiej. Korzystaj z tego. Jeśli to nie wystarcza pomyśl o zwróceniu się o pomoc do specjalisty: psychologa, coacha kryzysowego, psychiatry. Starając się o dziecko krążysz zapewne wciąż pomiędzy lekarzami wszelkich specjalności. Nie zapominaj o zadbaniu o sferę psychiczną – ona naprawę jest nie mniej ważna również w tych staraniach.

To, ile czasu to zajmie, jest bardzo indywidualne. Nie poganiaj się. Lepiej wolniej a porządnie.

Dopiero, gdy zadbasz właściwie o siebie, twoje ciało i twój mózg będą gotowe do podjęcia wysiłku i wprowadzania zmian. Jeśli uważnie przeżyjesz emocje, które się w tobie kłębią, będziesz mieć pełniejszy obraz tego, czego tak naprawdę pragniesz i potrzebujesz. To pomoże ci podjąć właściwe decyzje i wdrożyć najwłaściwsze działania, które będą niezbędne do osiągnięcia sukcesu. A zaopiekowanie się sobą i codzienna troska pozwolą twojemu mózgowi wrócić znów na najwyższe obroty. Stanie się on na powrót twoim najlepszym sprzymierzeńcem w walce o marzenia.

Bądźmy dla siebie dobrzy – to się opłaca

Pomocą na drodze od kryzysu do sukcesu służyć ci może też poradnik „Coaching w sytuacji kryzysu. Jak przekuć trudności w dobre doświadczenie?”. To przewodnik, który dzięki mnóstwu ćwiczeń umożliwi ci zajrzenie w głąb siebie. Krok po kroku przeprowadzi cię aż do szczęśliwego zakończenia kryzysu.

Trzymam za Ciebie kciuki.